We spraken deze week met Yanick Leichtenberg. Hij is de verrassing in de selectie van trainer Patrick Posthuma en we zijn erg benieuwd,waar hij zo ineens vandaan komt en hoe het spelen in de selectie van asvDronten ervaart.
Hoi Yanick, of moet ik zeggen Spikker. Ik kreeg jouw nummer binnen onder de naam Spikker Leichtenberg.
Wat is het verhaal hierachter?
‘Ik word inderdaad altijd Spikker genoemd door mijn vader. Vroeger was mijn vader keepertrainer bij SV Urk. Ik kwam heel erg vaak kijken bij de wedstrijden en mocht ook wel eens mee in de bus naar een uitwedstrijd. Ik was zo dun dat ik gewoon op een spijker
leek. Ik kon zelfs door de bagage ruimtes boven in de bus kruipen. De spelers van Urk noemden mij daarom altijd spijker, op z’n Urks is dat Spikker. Sinds dat moment noemt mijn vader mij altijd Spikker. Zo is de naam Spikker dus ontstaan.’
asv Dronten moest heel plots afscheid nemen van Dylan van der Stoel, een talentvolle jeugdige spits, nu sta jij er ineens, vertel ons eens je (voetbal) carrière tot nu toe?
‘Mijn eerste 3 jaar op voetbal zat ik in de F pupillen. Ik ben van de F11 naar de F3 gegaan en vervolgens mijn laatste jaar in de F1 gevoetbald. Vanaf de F1 tot en met wat nu de onder 19 is heb ik altijd selectie gespeeld en ben altijd beland in het hoogste team.
Het eerste seizoen in de 19-1 heb ik nog helemaal uitgespeeld, maar ik kwam erachter dat ik in het prestatievoetbal geen zin meer had. Mijn motivatie daalde heel erg en dat had verschillende oorzaken. Daarom ben ik het seizoen daarop met nog 8 andere uit de 19-1 naar de 19-2 gegaan. Hier was prestatie niet zo’n ding, maar ging het vooral om het plezier met elkaar hebben.
Helaas hebben we dat seizoen niet af kunnen maken vanwege de corona crisis. Wel was ik tot conclusie gekomen dat ik het heel erg leuk vond, maar dat ik het niveau allemaal wat te laag vond en dat ik dus wel weer meer uitdaging zou willen krijgen.’
‘Voor mijzelf had ik dus de keuze gemaakt om in het tweede te gaan voetballen. Totdat Wilko Braam een balletje opgooide bij het eerste en daar vroeg of ik een paar trainingen mee mocht doen en die kans pakte ik maar al te graag. Na een aantal trainingen heb
ik een klein gesprekje gehad met de trainer. Hieruit bleek dat als ik goed mijn best bleef doen ik misschien nog een kans zou hebben om toch bij het eerste te komen en met succes. Nu speel ik als aanvaller in het eerste team.’
Je komt uit een echt keepersnest, je vader, je broers, ze staan allemaal het liefst op doel, mocht jij altijd op ze oefenen, dat je nu spits bent, of hoe komt het, dat jij geen keeper bent geworden?
‘Keepen heb ik nooit leuk gevonden. Vroeger in de jeugd moest je wel eens keepen, omdat je geen vaste keeper had. Nou, ik werd al gek van die jeukende handschoenen aan mijn handen en wilde daarom het liefst nooit op doel staan. Daarnaast heb ik het ook
nooit gekund het zat gewoon niet in mij.’
‘Mijn favoriete positie was altijd middenvelder en dan het liefst op nummer 10. Elk seizoen heb ik daar ook gespeeld tot ik bij het eerste kwam. In het eerste waren al genoeg middenvelders en de trainer zag meer een aanvaller in mij. Het was heel erg wennen op deze positie, maar ik kan er nu op zich wel redelijk uit de voeten.’
We mogen wel zeggen, dat jij de verrassing van het seizoen bent tot nu toe, waar kom je ineens vandaan?
‘Doordat ik in de onder 19 naar een niveau lager gegaan was, waar je als speler dus ook niet in de gaten wordt gehouden door andere trainers, was ik eigenlijk een beetje van de kaart weg gevaagd. Wilko Braam die vroeger mijn trainer nog is geweest wist
dat ik nog wel een kans moest krijgen om het te proberen en om mijzelf te bewijzen. Zo ben ik eigenlijk uit het niets toch plots in het eerste verschenen.’
Mede door blessures kwam je veel aan spelen toe in de voorbereiding. Nu spelers weer terugkomen lijk je te blijven staan. Heb je het gevoel dat je jezelf bewezen hebt?
‘Ik heb mijzelf zeker nog niet bewezen. Ik moet hard blijven werken en goed mijn best blijven doen om deze positie te behouden. Wat de trainer ook vaak zegt en waar ik het zeker mee eens ben is dat ons team meer dan 11 basisspeler heeft. Dus ik zal hard
moeten blijven werken en goed mijn best moeten blijven doen om erbij te blijven.’
Wat zijn je doelen voor jezelf en met het team voor dit seizoen?
‘Voor mijzelf vind ik het belangrijk dat ik hard blijf werken om nog verder te ontwikkelen. Ik hoop dat ik zoveel mogelijk minuten kan blijven maken en dat ik belangrijk word voor het team.’
‘Het doel van ons als team is gewoon simpelweg promoveren en misschien wel het kampioenschap te pakken. Met de kwaliteiten in het team moet dat zeker kunnen en we gaan er alles aan doen om volgend seizoen in de eerste klasse te spelen.’
Heel mooi, jij komt ineens bovendrijven. Supporters vragen zich af, lopen er nog meer van deze verborgen parels rond, waar wij niets van weten?
‘Bij ons in de jeugd lopen denk ik heel erg veel spelers die talent hebben en goed genoeg zijn om het eerste te halen. Het gaat alleen niet vanzelf, je moet er echt wat voor doen en er ook 100% voor gaan. Het zou mij niks verbazen als er volgend seizoen weer een paar jonge jongens doorbreken in het eerste.’
Patrick Posthuma lijkt de juiste snaar te raken, zeker bij een talentvol team als jullie zijn. Heeft hij aangegeven een plan te hebben met jou?
‘De trainer heeft tegen mij gezegd dat ik vooral goed mijn best moet blijven doen en lekker in het veld moet laten zien waar ik goed in ben. Dan zal ik uiteindelijk ook belangrijk kunnen worden voor het team. Uiteindelijk hebben we, denk ik, iedereen nodig om dit seizoen op een mooie manier af te sluiten.’
De start tegen Veensche Boys was vals, maar vorige week en afgelopen zaterdag speelden jullie vv Lunteren en VRC volledig van de mat en jij had daar een zeer positief aandeel in, we hopen dat je dit voort kan zetten en dat wij als supporters ook snel weer langs de lijn mogen verschijnen om jou en de andere spelers te bekijken en aan te moedigen, bedankt voor het interview!
AvL